Skopoletyna – kolejny, promujący zdrowie składnik noni – została po raz pierwszy wyizolowana z noni w 1993 r. przez naukowców z Uniwersytetu Hawajskiego. Wkrótce po jej odkryciu, kolejni naukowcy sugerowali, że skopoletyna z noni prawdopodobnie odgrywa kluczową role w regulowaniu ciśnienia krwi. Już w 1992 r. dr Isabelle Abbott, uznany ekspert w dziedzinie nauk botanicznych, zanotowała, że to najprawdopodobniej skopoletyna była odpowiedzialna za odpowiedź organizmu po podaniu noni w przypadku nadciśnienia tętniczego.
Sugerowano również, że skopoletyna mogłaby w synergistyczny sposób wspierać adaptogenny wpływ noni: jeśli ciśnienie tętnicze krwi byłoby zbyt wysokie, pomoże je obniżyć; a jeśli jest zbyt niskie, może je podwyższyć. Wyniki badań, przeprowadzonych na zwierzętach wskazywały, że wyizolowana skopoletyna może obniżać ciśnienie krwi do wartości hipotensyjnych. Z drugiej strony testy wykazały, że skopoletyna zawarta w ekstrakcie z noni, współdziałała prawdopodobnie z innymi, obecnymi w tym wyciągu składnikami, obniżając zbyt wysokie ciśnienie krwi do wartości prawidłowych.
Skopoletyna jest odpowiedzialna za intensywnie niebieską fluorescencję podczas oglądania owocu noni w świetle o długości fali UV {= 365 nm). Charakteryzację składnika – skopoletynę, czyli 7-hy-droksy-6-metoksykumaryna, osiągnięto za pomocą metod spektroskopowych: 1H jądrowego rezonansu magnetycznego (NMR), masowej spektroskopi i, spektroskopii absorpcyjnej i fluorescencyjnej. W trakcie prób z antagonistycznie działającą ketanseryną i początkową frakcją noni, pojawił się silny ligand 5-HT2. Jednak skopoletyna bardzo słabo wiązała się z receptorem 5-HT (KD =10-2 M), potwierdzając, że obecny w owocu silny ligand 5-HT2 różni się od autentycznej skopoletyny. Sama skopoletyna posiada interesujące właściwości fizjologiczne, które potwierdzają, że noni wykazuje pewne korzyści zdrowotne. Poprzedni badacze zidentyfikowali niektóre substancje czynne noni, lecz związki pomiędzy chemicznymi składnikami a obserwowaną biologiczną aktywnością wciąż pozostawały niejasne. Biologiczna aktywność owocu noni została potwierdzona znacznie później – dopiero wtedy, gdy w badaniach wykorzystano receptor 5-HT2 jako model wiążący próbkę. Wtedy również został wyizolowany i scharakteryzowany aktywny składnik.
Związki pomiędzy skopoletyna a serotoniną
Wiążący próbką receptor serotoniny (5-HT lub 5-hy-droksytryptaminy) został wybrany jako model do testowania biologicznej aktywności noni, ponieważ receptory tego liganda biorą udział w wielu ważnych funkcjach organizmu. Kontrola wielu podtypów receptorów serotoniny jest ważnym medycznym celem. Co więcej, dr Bruce McConnell – jeszcze przed tą pracą – ustalił receptor 5-HT2 wiążący próbę, który był używany w tych badaniach.
Serotoniną (indoloamina) jest neuroprzekaźnikiem, obecnym u wielu roślin i zwierząt. W ludzkim organizmie, wysokie poziomy 5-HT znajdują się w płytkach krwi, w przewodzie pokarmowym i w mózgu. Powszechnie zaakceptowano fakt, że 5-HT jest neuroprzekaźnikiem w mózgu i prekursorem melatoniny w szyszynce, lecz związek pomiędzy 5-HT a funkcjami fizjologicznymi nie został dobrze zrozumiany. Wydaje się, że serotoniną odgrywa znaczącą rolę w różnych ludzkich funkcjach, takich jak sen, regulacja temperatury, głód i zachowanie seksualne.
Co więcej, serotonina była zamieszana w takie stany patologiczne, jak migrenowe bóle głowy, depresja czy choroba Alzheimera. Chociaż nie zidentyfikowano określonej roli patofizjologicznej 5-HT, interwencja lękowa z analogami 5-HT spotkała się z pewnym powodzeniem. Np. sumatriptan, agonista serotortiny, jest obecnie podawany w leczeniu ostrej migreny, natomiast sądzono, że lek przeciwdepresyjny – Prozac, ściśle oddziałuje na receptory serotoniny. Niewykluczone, że 5-HT wywiera różnorodny i często przeciwstawny wpływ w układach fizjologicznych. Jest to prawdopodobnie związane z mnogością podtypów receptorów dla tego neuroprzekaźnika. Receptor 5-HT został po raz pierwszy zidentyfikowany w badaniach wiążących radioligandy, z udziałem różnych farmakologicznych antagonistów, m.in. z ketanseryną.
Testowane w tym badaniu nowoczesne fenalkiloaminy – takie, jak 4-jodo-2,5-dimetoksyfenylizopro-pyloamina (DOI) i 2,5-dimetoksy-4-bromo-fenetylo-amina (2-CB) – reprezentują klasę składników, które potencjalnie współdziałają z receptorami 5-HT2. Podobnie jak psychodelicznie działający dwuetyloamid kwasu lizergowego (potocznie znany jako LSD), który również wiąże się z receptorami serotoniny, takie składniki są potencjalnymi halucynogenami u ludzi. Różna klasa receptorów, typ 5-HTla zostały scharakteryzowane w oparciu o ich wysokie powinowactwo do wiązania się z agonista 8-hydroksy-2(din-propyloamino) tetraliną (8-OH DPAT). Podtypy receptorów 5-HT2 i 5-HT budzą wiele zainteresowań z powodu ich różnorodnego wpływu na układ sercowo-naczyniowy. Gdy serotonina wiąże się z receptorem typu 5-HT, pobudza receptory śródbłonka, wywołując uwolnienie śródbłonkowych czynników naczyniorozszerzających (EDRF) i doprowadzając do rozszerzenia naczynia. Przeciwny efekt, czyli zwężenie naczynia, wynika z aktywacji receptorów 5-HT2, znajdujących się w komórkach mięśni gładkich naczynia. Wykazano, że antagonista 5-HT2 – ketanseryna, blokuje naczyniozwężające właściwości 5-HT w wyniku swoistej blokady receptorów 5-HT2. Z powodu tych właściwości, ketanseryną jest obecnie używana jako substancja lecząca nadciśnienie tętnicze. Podanie doustne 20 lub 40 mg ketanseryny dwa razy dziennie pacjentom z nadciśnieniem skutecznie obniżało ciśnienie krwi, bez wpływu na częstotliwość i pojemność minutową serca. Jeśli ketanseryną może być skutecznie używana do obniżania ciśnienia krwi, wtedy każdy inny składnik, który naśladuje działanie ketanseryny, może być również użytecznym lekiem przeciwnadciśnieniowym. Z tego powodu, do przetestowania potencjalnych właściwości hipotensyjnych różnych wyciągów z noni został wybrany model receptora 5-HT2.